Świat jest piękny, tylko trochę smutny
Świat jest piękny, tylko trochę smutny, ten smutek sączy się w to pęknięcie struktury wiary i rozsadza ją jak marznąca woda wczesnowiosenną ziemią. Kołaczące się we mnie przerażenie życiem bije codziennie jak dzwon ciśniańskiego kościoła, wzywając mnie na sumę mojego istnienia. Na obrachunek moich godzin, dni i nocy. Świat jest piękny, tylko trochę smutny. Powłóczyste mgły cmentarnych pożegnań, ułuda rzeczywistych wyobrażeń.
Silni wielbią silnych.
Słabi czczą słabych.
Wycięte drzewa w środku wsi, które były tak od zawsze przypominają mi swymi ciałami nagimi śmiercią, że świat jest piękny, tylko trochę smutny.
R