Spójrz na swą różową mogiłę

Spójrz na swą różową mogiłę

Spójrz Darku na swą różową mogiłę

Spójrz na te mrówki z mozołem wędrujące w kanionach pękniętych desek

Spójrz na tę samosiejkę jawora z nadzieją ukorzenioną w sypkim żwirze

Spójrz na te fioletowe łby ostów potakujące Twojej śmierci

Spójrz na tego motyla tykającego skrzydłami - sekundnikiem przemijania

Spójrz na to morze zieleni lip listowia

Spójrz na te pszczoły wysysające nektar życia z kwiecia

Spójrz na swą różową mogiłę - spójrz jak pięknie się stało

że nawet rozpacz jest harmonią tworzenia

Spójrz na swą różową mogiłę i śnij cierpliwie…

wkrótce się spotkamy na ‘herbacianej’ biesiadzie.