Transformers – Skoda
Octavia
Róża podróżuje na
południe - w Bieszczady swoją skodą-transformersem. Piździ śniegiem i ślizga
lodem. W połowie drogi rozdupcza lusterko boczne z jakimś kolesiem, który też
je traci. Ochoczo przyznaje się na spisanym obopólnie oświadczeniu, że to ona
ścięła zakręt. Nie wiem po kim ten dzieciak jest taki uczciwy. Ja bym kłamał i
łgał, albo ujebał jeszcze drugie lusterko temu typowi, bo jestem asocjalny i
anarchizujący – czyli pojebany. No dobra, jedzie dzieciak dalej. Za pół
godziny zatrzymuje się na skrzyżowaniu w jakimś Pierdziszewie, a z tyłu
przepierdala boski wiatr, czyli zrupieciały seat z dresami na pokładzie.
Kolesie wpieprzają się na trotuar, upieprzając sobie tylko dwa koła.
Przyjeżdża pan policjant i kasuje Róży dowód, a był to policjant poeta, bo
napisał wierszem: „Brak zwierciadła w lewym lustrze pojazdu” (szkoda, że nie
karocy). Róża konsultuje ze mną przez telefon, co ma robić, bo zakazał jej
dalszej podróży, a była dwudziesta trzecia w nocy i dwadzieścia trzy stopnie
mrozu. Mówię:
-Pierdol to, dziecko.
Zobacz, gdzie pojedzie i ruszaj w podróż.
Omijając szczęśliwie
prawo dobrnęło dziecię do wsi bez tego jebanego zaczarowanego zwierciadła.
Przykro mi, moje rady
demoralizują tego krnąbrnego „dzieckowca”, ale jak się ma za ojca osobnika
asocjalnego i anarchizującego, to tak to mniej więcej w skrócie wygląda.